conrigo

conrigo
cor-rĭgo ( conr- ), rexi, rectum, 3, v. a. [rego], to make straight, set right, bring into order.
I.
Lit. (rare):

catenas,

Cato, R. R. 18 fin.:

alicui digitum,

Plin. 7, 20, 19, § 83:

verbaque correctis incidere talia ceris,

smoothed out, erased, Ov. M. 9, 529: corpus informe gibbo, Aug. ap. Macr. S. 2, 4:

vulvas conversas,

Plin. 24, 5, 13, § 22; cf.:

malas labentes,

Suet. Aug. 99:

cursum (navis),

Liv. 29, 27, 14; cf.:

se flexus (fluminum),

Plin. 3, 1, 3, § 16.—
B.
Prov.:

curva,

to attempt to make crooked straight, Plin. Ep. 5, 21, 6; Sen. Lud. Mort. Claud. 8, 3.—Far more freq. and class.,
II.
Trop., to improve, amend, correct, make better, reform, restore, make good, compensate for, etc.
A.
In gen.
(α).
With acc.:

aliquem corruptum ad frugem corrigere,

Plaut. Trin. 1, 2, 81:

gnatum mi,

Ter. And. 3, 4, 17:

ita mutat, ut ea, quae corrigere volt, mihi quidem depravare videatur,

Cic. Fin. 1, 6, 17:

praeterita magis reprehendi possunt quam corrigi,

Liv. 30, 30, 7:

tarditatem cursu,

Cic. Q. Fr. 2, 13 (15 a), 2: errorem paenitendo, id. Fragm. ap. Lact. 6, 24; Ter. Hec. 2, 2, 12; cf.

mendum,

Cic. Att. 2, 7, 5:

delicta,

Sall. J. 3, 2:

mores (opp. corrumpere),

Cic. Leg. 3, 14, 32;

and, mores (with vitia emendare),

Quint. 12, 7, 2:

acceptam in Illyrico ignominiam,

Liv. 43, 21, 4:

quicquid corrigere est nefas,

Hor. C. 1, 24, 20:

dum resque sinit, tua corrigo vota,

Ov. M. 2, 89:

moram celeri cessataque tempora cursu,

id. ib. 10, 670:

ancipitis fortuna temporis maturā virtute correcta,

Vell. 2, 79, 5:

ut tibi sit qui te conrigere possis,

Plaut. Trin. 3, 2, 27:

paterer vos ipsā re conrigi, quoniam verba contemnitis,

Sall. C. 52, 35:

tu ut umquam te corrigas?

Cic. Cat. 1, 9, 22:

tota civitas corrigi solet continentiā,

id. Leg. 3, 13, 30:

aliā ratione malevolus, aliā amator corrigendus,

id. Tusc. 4, 31, 65; id. Mur. 29, 60:

conscius mihi sum... corrigi me posse,

Liv. 42, 42, 8.—Esp. freq. of improving, correcting an (oral or written) discourse, Varr. L. L. 9, § 9 Müll.; Cic. Att. 15, 1, B, 2; Quint. 1, 5, 34; Hor. A. P. 438 al.; and of the orator who employs the figure correctio (v. s. v. II.):

cum corrigimus nosmet ipsos quasi reprehendentes,

Cic. Or. 39, 135. —
(β).
Absol.:

se fateri admissum flagitium: sed eosdem correcturos esse,

Liv. 5, 28, 8; cf. Suet. Caes. 56.—
B.
In medic. lang., to heal, cure:

lentigines,

Plin. 22, 25, 74, § 156:

maciem corporis,

id. 31, 6, 33, § 66:

cutem in facie,

id. 23, 8, 75, § 144.—Hence, cor-rectus ( conr- ), a, um, P. a., improved, amended, correct (very rare):

ut is qui fortuito deliquit, attentior fiat correctiorque,

Gell. 6, 14, 2.—Hence, subst.: correctus, i, m., one who is reformed:

nihil officiunt peccata vetera correcti,

Lact. 6, 24, 5.

Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. . 2011.

Игры ⚽ Нужна курсовая?

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”